Σπονδυλόλυση - Σπονδυλολίσθηση

Η σπονδυλολίσθηση ανάλογα με τα αίτια που την δημιουργούν τη διακρίνουμε (Wiltse) σε Τύπος (ή Αίτια):

• Τύπος Ι, Συγγενής (ανωμαλία στη γέννηση) ή δυσπλαστική κατά την πρώιμη ανάπτυξη του σκελετού.
• Τύπος ΙΙ, Ισθμική (αίτιο είναι το κάταγμα και η αστάθεια του ισθμού του σπονδύλου.
• Τύπος ΙΙΙ, (είναι η εκφυλιστική), η αρθρίτιδα των μικρών αρθρώσεων των σπονδύλων.
• Τύπος ΙV, (τραυματικής αιτιολογίας) οξύ κάταγμα των αρθρώσεων ή του συμπλέγματος των γειτονικών σπονδύλων.
• Τύπος V: (παθολογικά αίτια (όγκοι, φλεγμονές, κύστεις κλπ).
• Τύπος VI: Ιατρογενής ή Μετεγχειρητική (μετά από ανεπιτυχή χειρουργική επέμβαση).

Ο πόνος στη μέση (οσφυαλγία) είναι το συχνότερο σύμπτωμα, κυρίως στους ενήλικες, με δυσκολία στη βάδιση και σε άλλες περιπτώσεις βρίσκουμε ισχιαλγία (πόνος στο κάτω άκρο) μούδιασμα και αδυναμία. Στα παιδιά δυνατόν να απουσιάζει ο πόνος και σπανιότερο εμφανίζεται ισχιαλγία, συνήθως συνυπάρχει και βράχυνση των οπισθίων μηριαίων μυών. Βέβαια ο βαθμός της ολίσθησης και κυρίως η αστάθεια καθορίζουν την ένταση και τη βαρύτητα των ενοχλημάτων.

Ο πόνος που είναι το κυριότερο και συχνότερο ενόχλημα, η πίεση των νεύρων και ο βαθμός της ολίσθησης καθορίζουν το είδος της θεραπείας. Οι ενήλικες συχνότερα χρειάζονται χειρουργική αντιμετώπιση απ’ ότι τα παιδιά και υπολογίζεται ότι το 20% των ενηλίκων που πάσχουν από σπονδυλολίσθηση έχουν ανάγκη χειρουργείου.

Πρωταρχικός στόχος της χειρουργικής θεραπείας είναι η σταθεροποίηση της ασταθούς σπονδυλικής στήλης (πάντοτε με μεταλλικά υλικά), όπως και η αποσυμπίεση των νεύρων (ριζών) και η διεύρυνση του σωλήνα που συνήθως είναι στενεμένος.

Προϋπόθεση για χειρουργική επέμβαση είναι όπως πάντοτε η αποτυχία της συντηρητικής αντιμετώπισης που πρέπει να περιλαμβάνει τα παυσίπονα φάρμακα, τα αντιφλεγμονώδη, τη στηρικτική ζώνη και κυρίως την ειδική εκγύμναση όλων των μυών της σπονδυλικής στήλης.